v./m. (-en),
1. methode van etsen;
2. prent in aquatint.
Deze methode berust op het gebruik van een grein (gekorrelde etsgrond), dat verkregen wordt ofwel door verstuiving van b.v. harsstof op de verwarmde plaat, ofwel door oplossing van b.v. suiker- of zoutkorreltjes in de etsgrond. Na het bijten met een zuur ontstaat een fijn, regelmatig patroon op de plaat, dat bij het afdrukken met inkt een bepaalde tint op het papier achterlaat. Wanneer daarna bepaalde gedeelten worden afgedekt met een tegen zuur bestand zijnde stof, en de plaat opnieuw gebeten wordt, dan geven de niet afgedekte plaatsen bij het afdrukken een donkere tint. Op deze manier kan men een grote variatie aan tonen bereiken, die de aquatint bij uitstek geschikt maakt voor het reproduceren van gewassen tekeningen en aquarellen. Waarschijnlijk werd het procédé het eerst in Nederland toegepast, o.a. door Hercules Seghers en Jan van de Velde. De grootste bloeiperiode beleefde de aquatint in de 18e eeuw in Frankrijk, waar het procédé op grote schaal gebruikt werd als reproduktie-middel, en waar Janinet, Debucourt e.a. het benutten voor hun kleurendrukken.
Goya paste de aquatint toe in combinatie met de gewone etstechniek. In Nederland werkt b.v. W. van Heusden (*1896) met de aquatint.
