[Lat. Constitutiones Apostolorum], titel van de omvangrijkste liturgisch-juridische kerkorde uit de eerste eeuwen van het christendom, waarin verschillende daaraan voorafgaande kerkordes in een poging tot unificatie zijn opgenomen, bewerkt en uitgebreid, m.n. de Didascalia Apostolorum (boek I-VI, de Didaché seu Doctrina duodecim Apostolorum (boek VII) en de kerkorde van Hippolytus van Rome (de zgn.
Traditio Apostolica, Apostolische Overlevering; boek VIII); in de meeste manuscripten zijn hieraan nog de Apostolische Canones toegevoegd. Waarschijnlijk is dit werk van een onbekend auteur ontstaan in Syrië (Antiochië) of te Konstantinopel vanuit een ariaanse achtergrond, reden dat de Trullaanse Synode (692) deze kerkorde heeft afgewezen. Dit doet niets af aan het feit, dat deze een belangrijke bron van kennis is over de christelijke zeden, de plichten van bisschoppen en clerus, boete-praktijk, eucharistieviering, doopliturgie, gebeds-praktijk enz. in de eerste eeuwen.LITT. F.X. Funk, Didascalia et Constitutiones Apostolorum (2 dln. 1905; tekstkritische uitgave).
