o., de beslissing van de apostelen op het apostelconvent van omstreeks het jaar 48 n. C. aangaande hetgeen men de christen-geworden heidenen van de joodse wet moest opleggen (Hand. 15).
Deze beslissing was noodzakelijk doordat heidenen christen waren geworden zonder besnijdenis en zonder de Mozaïsche wet op zich te nemen, hetgeen volgens de Joden-aposteldecreten onmogelijk was. Petrus steunde het streven van Barnabas en Paulus. Het woord van Jakobus leidde tot het aposteldecreet: de heidense christenen moesten zich onthouden van wat de joden aanstoot kon geven, gelijk door een commissie met een brief aan Antiochië werd medegedeeld. Men moest zich wachten voor vier dingen: afgodenoffer, hoererij, het verstikte en bloed.
LITT. L. Brun, Apostelkonzil und Aposteldekret (1921).
