[Gr. apokrinein, antwoorden], m., een permanent vertegenwoordiger (gezant) van civiele, militaire of kerkelijke autoriteiten aan het Byzantijnse hof te Konstantinopel.
De titel werd ook wel gebruikt voor gevolmachtigden van een klooster, bisschop of patriarch bij andere kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders. De apocrisiarius van de Romeinse kerk bij het Byzantijnse hof kwam op sedert paus Leo de Grote (440-61). Als permanent gezant vervulde hij een zeer belangrijke functie, hetgeen o.a. blijkt uit het feit dat veel apocrisiarii (meestal diakens) later tot paus werden gekozen. De apocrisiarius was een verre voorloper van de huidige nuntius. Sedert de dood van paus Martinus I (655) bevond zich geen permanent pauselijk gezant meer in de keizersstad. Het karolingische hof nam de titel over voor geestelijken die, door de koning benoemd, de vorst moesten adviseren in kerkelijke aangelegenheden. Zij golden tevens als vertegenwoordigers van de paus.
