Achab, koning van ISRAËL (ca. 874-53 v.C.); zoon en opvolger van Omri, gehuwd met Izebel, een Fenicische prinses (1 Kon. 16,22). Mede hierdoor kwam de cultus van Baal in hoog aanzien in Israël. Achab beëindigde de langdurige oorlog met Juda. Onder zijn bewind nam de welvaart toe.
Mesa, koning van Moab, was lange tijd zijn vazal. In zijn latere regering moest hij oorlog voeren tegen de Arameeërs van Damascus onder hun vorst Benhadad. Hij versloeg ze tweemaal. In 854 v.C. streed hij samen met Aram tegen de Assyrische koning Salmanasser m, in de slag bij Karkar (in Assyrische inscripties vermeld). Hij sneuvelde in een nieuwe strijd tegen Benhadad. De profeet Elia trad tegen hem op wegens de Baaldienst en zijn houding jegens Nabot, wiens wijngaard hij door gerechtelijke moord bij zijn domein inlijfde (1 Kon.21). Achabs Baaldienst werd gestraft met een grote droogte. Na een godsoordeel op de berg Karmel werd Jahwe als de God van Israël erkend en werden de Baalpriesters omgebracht (1 Kon. 18).
