aansluitende zone, een zone van de volle zee, grenzend aan de territoriale zee, waar de kuststaat toezicht mag uitoefenen teneinde a. te voorkomen dat inbreuk wordt gemaakt op de fiscale, douane-, immigratie- of gezondheidsvoorschriften welke binnen zijn gebied of territoriale zee van kracht zijn;
b. een binnen zijn grondgebied of territoriale zee gemaakte inbreuk op bovenbedoelde voorschriften te bestraffen. De aansluitende zone mag zich niet verder uitstrekken dan 12 mijl (19,8 km) van de basislijn vanwaar de breedte van de territoriale zee wordt gemeten (art. 24 van het Geneefse Verdrag inzake de territoriale zee en aansluitende zone van 29.4.1958). Voor andere dan de hier genoemde doeleinden wordt geen aangrenzende zone erkend. Op 3.10.1939 werd door de Amerikaanse staten in de Declaratie van Panama een veiligheidszone ingesteld, waarbinnen oorlogvoerende partijen geen oorlogshandelingen zouden mogen verrichten. Deze zone, die varieerde van 200-300 mijl (330-496 km) vanaf de kust, werd echter noch door de Britse noch door de Duitse oorlogsschepen gerespecteerd. Het begrip aansluitende zone stamt uit de eerste helft van de 18e eeuw. In de periode van 1736-1876 golden in Groot-Brittannië de Hovering Acts, waarbij voorzien werd in het doorzoeken van en beslag leggen op schepen, die binnen een bepaalde zone doch buiten de territoriale zee voor anker lagen en verdacht werden van of zich schuldig maakten aan smokkelarij. In België werd in 1852 een aansluitende zone van 10 km ingesteld in verband met douanecontrole, terwijl door Nederland voor het rijk in Europa tot nu toe geen aansluitende zone werd afgekondigd. De Derde Zeerechtsconferentie der VN (eerste zitting 1974) heeft zich o.a. beziggehouden met het onderwerp aansluitende zone. LITT. G.Gidei, La mer territoriale et la zone contiguë (Recueil des cours de l’acad. de droit int. 2, 1934).
