v., de verwijdering van zwavelverbindingen (m.n. zwaveldioxide) uit rookgassen.
© Vrijwel alle aardolie en steenkool bevat zwavelverbindingen. Met een toenemend gebruik van deze brandstoffen neemt de luchtverontreiniging door zwaveldioxide dat uit verbranding van deze zwavelprodukten ontstaat toe. Dit probleem kan op verschillende manieren aangepakt worden. Onder meer door het chemisch verwijderen van de zwavel uit de brandstof (→ ontzwaveling) en daarnaast door de zwaveldioxide uit verbrandingsgassen te verwijderen. Bij de rookgasontzwaveling worden de rookgassen in een goed contact gebracht met stoffen die de zwaveldioxide binden, b.v. kalk. Het produkt dat ontstaat, wordt als afval behandeld en ergens gestort, of in andere gevallen opgewerkt om het zwavel of zwaveldioxide in zuivere vorm te verkrijgen zodat het als grondstof kan dienen.
Het thans meest toegepaste proces maakt gebruik van kalk en levert als afval gips (calciumsulfaat). De technologische ontwikkelingen op het gebied van rookgasontzwaveling zijn gericht op de drie volgende problemen:
1. het verminderen van het energieverbruik dat het ontzwavelingsproces nu nog met zich mee brengt;
2. het verbeteren van de bedrijfszekerheid;
3. het oplossen van het afvalprobleem.
Om economische redenen zijn de toepassingsgebieden van rookgasontzwaveling nog vrijwel beperkt tot olie- en kolengestookte elektriciteitscentrales, waar grote hoeveelheden zwaveldioxide gevormd worden. In Nederland, waar de elektriciteitscentrales moeten overschakelen van het zwavelvrije aardgas naar olie en steenkool, wordt verwacht dat vanaf 1985 de eerste rookgasontzwavelingsinstallatie in gebruik wordt genomen.
