Italiaanse stadsguerrillagroepering. Het ontstaan van de Rode Brigades werd aangekondigd op 20.10.1970 in een tijdschriftartikel dat als titel droeg ‘De rode herfst is al begonnen’.
Tot de leiders van de groep behoorden vanaf het begin Renato Curcio en Margherita Cagel. Vooral na de met fascistische hulp georganiseerde bomaanslagen van dec. 1969 heerste er angst voor een rechtse staatsgreep. In links-extremistische kringen wilde men zich daartegen wapenen. Geweld van de kant van de staat zou niet langer meer passief worden aanvaard. De harde kernen, die de militaire lijn voorstonden, besloten aan het begin van de jaren zeventig ‘ondergronds’ te gaan. In die begintijd bestonden de activiteiten van de Rode Brigadisten vooral in het uitvoeren van zgn. wraakoefeningen tegen fascistische verklikkers in de fabrieken.
In febr. 1973 werd Bruno Labate, provinciaal secretaris van de neo-fascistische vakbond Cisnal, door de Rode Brigades ontvoerd. Hij werd kaalgeschoren en ondervraagd. In die tijd droegen de acties van de Brigadisten een louter demonstratief karakter. Begin 1973 verklaarden zij ook de oorlog aan de christen-democraten. Nog later werden ook de communisten het doelwit van hun acties. Op 17.6.1978 vermoordde een gewapende kern van de Rode Brigades twee fascisten in Padua. Het terroristisch geweld van de Rode Brigades breidde zich vanaf dat moment als een olievlek over Italië uit.In de loop van 1978 werden in naam van de Rode Brigades een reeks moorden en ‘strafexpedities’ uitgevoerd. Vooral managers uit grote bedrijven, het middenkader van de DC, rechters en gevangenispersoneel moesten het ontgelden. Het hoogtepunt van hun terroristische activiteiten dat jaar was de ontvoering op 16 mrt. van de christen-democraat Aldo → Moro. Op 9 mei werd het lijk van Moro in het centrum van Rome gevonden. Ondanks een reeks van arrestaties was er in 1981 nog geen eind gekomen aan de acties van de Rode Brigades.
