(IFAD), internationaal samenwerkingsverband, een gespecialiseerd orgaan van de VN, opgericht in 1976, gevestigd te Rome. Doel van het IFAD is het stimuleren van agrarische investeringen in ontwikkelingslanden.
De 125 leden (1979) zijn in drie categorieën verdeeld:1. ontwikkelde industrielanden (20);
2. olie-producerende en -exporterende landen (OPEC) (12)
3. ontwikkelingslanden (93).
De eerste twee categorieën moeten financieel bijdragen, de derde categorie is het niet verplicht, maar mag wel. Het totale aantal stemmen in het hoogste bestuursorgaan, Governing Council, is gelijkmatig over deze categorieën verdeeld zodat dus tweederde naar de eerste twee, de donorlanden, gaat. Binnen de eerste twee categorieën zijn de stemmen over de lidstaten verdeeld op basis van hun financiële bijdrage; binnen de derde categorie hebben alle leden evenveel stemmen. Het dagelijks bestuur berust bij de Executive Board, bestaande uit 18 leden (zes uit elke categorie), met 18 plaatsvervangende leden. Zij worden gekozen door de Governing Council. Secretaris-generaal was in 1979 de uit Saoedi-Arabië afkomstige Abdelmoehsin M. al Soedeary.
De IFAD is opgericht op basis van resolutie xin van de Wereldvoedsel Conferentie in nov. 1974 te Rome. Deze resolutie vloeide weer voort uit een resolutie die werd aangenomen tijdens een ministersconferentie van de Groep van Zevenenzeventig in 1973. De IFAD streeft ernaar de agrarische ontwikkeling in de ontwikkelingslanden te stimuleren door aanvullende financieringsmogelijkheden te scheppen. Daarbij werd voornamelijk gedacht aan vrijwillige bijdragen van industrielanden en OPEC-Ianden. In 1977 bestond nog meningsverschil over de vraag of de gewenste produktieverhoging bereikt zou moeten worden door gerichte maatregelen in bestaande produkties, dan wel door stimulering van de agrarische ontwikkeling in het algemeen. De voorkeur gaat uit naar het eerste, omdat een meer algemene stimulans al plaats vindt via andere internationale instellingen, b.v. de → Food and Agricultural Organization (FAO).
De IFAD zou in werking treden zodra voldoende fondsen zouden zijn toegevoegd. Men dacht daarbij aan $ 1 mrd., en hoopte dat deze grens in 1975 bereikt zou zijn, hetgeen niet het geval was. Tijdens een bijeenkomst in febr. 1976 te Rome werd echter wel een ontwerpstatuut goedgekeurd, nadat vanuit de Noord-Zuid-dialoog een bedrag van $ 400 mln. was toegezegd door de landen uit de eerste twee categorieën. De gestelde grens werd in dec. 1976 overschreden. Uit de resp. categorieën was bijgedragen: $ 570 mln., $ 435 mln. en $ 9 mln. In 1977 en 1978 sloot de IFAD overeenkomsten met de FAO, de International Bank for Reconstruction and Development, het United Nations Development Programme en de drie regionale banken van Afrika, Azië en Latijns-Amerika.
In 1979 werd een overeenkomst gesloten met de Islamic Development Bank. Deze overeenkomsten regelden de technische en operationele hulp aan de IFAD. In april 1978 keurde de IFAD de eerste twee projecten goed. Midden 1979 beliep het aantal goedgekeurde projecten in Afrika, Azië en Latijns-Amerika 23, waarmee ruim $ 316 mln. mee gemoeid was.
