o. (-s), (ook: magnetisch bubbelgeheugen), type magnetisch computergeheugen, dat voor het opslaan van informatie gebruik maakt van cylindervormige magnetische gebiedjes (‘bellen’) in een dun laagje anisotroop magnetisch materiaal.
© Magnetische bellen ontstaan b.v. in een dun laagje hexagonaal ferriet, wanneer dit gebracht wordt in een magnetisch veld dat loodrecht op het laagje gericht is. Het ontstaan van deze bellen werd voor het eerst beschreven door de Nederlanders Kooy en Enz in 1961. De Amerikaan Bobeck heeft het verschijnsel in 1968 toegepast voor het ontwikkelen van computergeheugens. Het bleek nl. mogelijk de bellen te verplaatsen in het vlak van het laagje ferriet. De aan- of afwezigheid van een bel op een bepaalde plaats kan dus gebruikt worden om één bit informatie te vertegenwoordigen. Het uitwendige magnetische veld kan verkregen worden door aan weerszijden van het laagje ferriet permanente magneetjes te plaatsen.
Op deze wijze verkrijgt men een permanent magnetisch geheugen. Er worden bellengeheugens geproduceerd die qua capaciteit en snelheid inliggen tussen de snelle halfgeleidergeheugens enerzijds en de magnetische schijten bandgeheugens anderzijds. De capaciteit van bellengeheugens kan belangrijk vergroot worden door in plaats van kristallijn ferriet een metallisch glas te gebruiken. In metallisch glas van bepaalde zeldzame -aardenlegeringen kunnen magnetische bellen ter grootte van 1 micrometer opgewekt worden, d.i. een factor vijf kleiner dan in ferriet. Dit houdt in dat in een even groot geheugen 25 x zoveel informatie opgeslagen kan worden. Afb.p.83.
