(waarderingsstelsel)
De methode volgens welke men de activa en de passiva die niet van nature in nominaal geld luiden, in geld omrekent. De bekendste stelsels zijn: historische aanschafwaarde, vervangingswaarde, opbrengstwaarde, actuele waarde, rentabiliteitswaarde en liquidatiewaarde. Kenmerk van de waarderings- c.q. winstbepalingsstelsels is, dat zij expliciet aandacht schenken aan de vraag hoeveel (eigen) vermogen gehandhaafd moet worden alvorens er sprake van een overschot (winst) kan zijn. Volgens de historische aanschafwaarde is winst het overschot boven het oorspronkelijke nominale geldvermogen. Bij de vervangingswaarde, actuele waarde en rentabiliteitswaarde is er pas sprake van winst als de substantie (de activa) van de organisatie behouden wordt c.q. vergroot. De opbrengst- en liquidatiewaarde gaat niet uit van de going-concem-gedachte; de winst wordt bepaald door het bedrag dat uit de verkoop van de activa wordt verkregen. Het rentabiliteitswaarderingsstelsel verschilt van de andere stelsels doordat het op de berekening van de toekomstige winsten (ex ante) is gericht in plaats van op de winsten uit het verleden (ex post).
