Oslo-confrontatie - (voor het eerst toegepast in Oslo aan het eind van deze eeuw), het door de politie confronteren van een getuige met een groep proefpersonen, waaronder de verdachte van een misdrijf. De getuige moet dan kijkend door het zgn. confrontatieglas, een in één richting doorzichtige ruit, de dader aanwijzen.
Zij krijgen uitleg over de alarmknop, de Oslo-confrontatie, anoniem getuigen, en toch blijven sommige deelnemers achterom kijken. Trouw, 28-03-91
‘Het is allemaal zo tijdrovend,’ verzucht rechercheur Marie-Louise Lehman. Zij heeft net een zogeheten Oslo-confrontatie georganiseerd: getuigen of slachtoffers moeten een verdachte herkennen uit een rij van zeven. Het Parool, 24-08-91
Een fotoherkenning van de dader door het slachtoffer legt bij de rechtbank dan ook nauwelijks gewicht in de schaal. Een spiegelconfrontatie - het slachtoffer ziet de dader, maar niet andersom - weegt iets zwaarder. De Oslo-confrontatie, naar de gelijknamige stad waar de herkenningstest voor het eerst werd gebruikt, telt werkelijk mee bij de bewijsvoering. Vrij Nederland, 13-02-93
