* 20. 12. 1872 te Tortona, componist. Liet zich tot geestelijke wijden en legde zich op de muziek toe.
Studeerde aan het cons. te Milaan en bij Haberl te Regensburg. Werd 1895 dirigent van het kerkkoor te Imola, reeds enkele weken later tweede dirigent van het koor der St. Markuskerk te Venetië, 1898 dirigent der Sixtijnsche kapel. Om gezondheidsredenen trok hij zich 1915 uit het muziekleven terug om 1923 onverwacht met nieuwe werken — de Psalmen Davids — voor den dag te komen. Perosi's muziek heeft indertijd veel opzien gebaard; zij week af van den gebruikelijken kerkstijl en haar moderniteit legde beslag op de belangstelling van het publiek. Maar de kenners en beoefenaars der orthodoxe kerkmuziek waren over Perosi slecht te spreken en kantten zich tegen de invoering er van bij den kerkdienst. Wellicht is daarin een der oorzaken te zoeken voor het plotselinge zwijgen van den kunstenaar, van wien zelfs is gezegd, dat hij geestesziek was. Na zijn weder-opduiken in 1923 heeft men niet veel meer van hem gehoord. Het meeste opzien baarde een in 1897 te Milaan uitgevoerde trilogie, waarvoor vooal La Resurrezione di Lazaro (1897) ook buiten Italië door het publiek gaarne werd aanvaard. Verder schreef hij 25 missen, een tiental oratoria, een Requiem (1898) voor 3 mannenstemmen en orgel, 8 suites voor groot orkest, een suite voor strijkorkest, kamermuziek, orgelcomposities, 120 gewijde liederen, enz. Zie verder: R. Rolland, Musiciens d'aujourdhui (1908) en A. Damerini, L. P. (1924).