noteering, waarbij alleen de verandering der toonhoogte, niet echter van den rhythmus door teekens wordt aangegeven en hoofdzakelijk in gebruik voor het Gregoriaansche gezang. De K. heeft zich uit de neumen (z. a.) ontwikkeld en na de invoering van den notenbalk (door Guido van Arezzo in 1026) op 2 wijzen ontplooid: als Gothische en als Roomsche K.
De Gothische K. heet ook door zijn grovere, hoekige gestalte hoefijzerschrift, de Roomsche door zijn vierkanten vorm nota quadrata. Uit deze laatste is het mensurale notenschrift voortgekomen, waarmee de quadraatnoten ook rhythmische beteekenis verkregen. Bij de Katholieke kerk bleef de K. voortdurend in gebruik.