Muzikale richting van het einde der 19de en begin der 20ste eeuw, steunende op een dergelijke voorafgaande in de schilder- en dichtkunst en zich voornamelijk ontwikkelend op Franschen bodem. Zij is te beschouwen als een voortzetting van bet naturalisme, daar ook zij zich verliest in de aanschouwing van het uiterlijke natuurbeeld; alleen reageert zij na den ontvangen indruk (impressie) sneller in de weergave van het kunstwerk, dan het naturalisme dit doet, vandaar grooter levendigheid, lichter beweeglijkheid, zwevender kleuren, maar ook grooter oppervlakkigheid in het I. dan in de naturalistische kunst.
In het muzikale I. is een nieuwe uitdrukking gekomen, door een andere ontplooiing van het harmonische, vaak ook van het rhythmisch-melodische wezen, waardoor een werkelijke subtiliseering, gesteund door fijne coloristische en picturale werkingen, kon worden aangebracht. Vooral is dit geschied door den voornaamsten representant van het muzikale I.: Claude Debussy, die talrijke geestverwanten en navolgers gevonden heeft: Ravel, de Sévérac, Delius, Cyril Scott, de Falla, Novak, Suk, Respighi, enz.