het oude, koninklijke snaarinstrument.
De eerste harpen hadden den vorm van een boog; sommige schrijvers meenen, dat het snorren van de boogpees, bij het afschieten van den pijl, den maker van de eerste harp op het denkbeeld heeft gebracht. Reeds in het oude Egypte was de harp een voornaam instrument, dat hoofdzakelijk door priesters werd bespeeld; men kende er draagbare en staande harpen. De eerste soort werd later het embleem der troubadours en minnezangers; zij komt ook voor in het wapen van Ierland. Dat op de harp langen tijd alleen maar diatonische figuren mogelijk waren, stond haar gebruik in de muziekbeoefening zeer in den weg. Men zag dat in, en trachtte met allerlei primitieve middelen aan dat bezwaar tegemoet te komen. De speler kneep de snaar met de vingers, waardoor de toon een kl, seconde hooger werd; later namen haakjes van metaal de rol van de vingers over (Haken-Harp). Eerst toen de Pedaal-Harp en vooral de Dubbel-Pedaal Harp, een uitvinding van Erard, in de wereld kwamen, was de mogelijkheid chromatische figuren uit te voeren geschapen, en de harp een volwaardig instrument geworden. Ofschoon veel solostukken voor de harp geschreven zijn, is zij geen solo-instrument; daarvoor mist zij de noodige schakeeringsmogelijkheden. Haar glans spreidt zij ten toon, wanneer zij, in ruischende passages, de overige instrumenten van het orkest begeleidt. Mozart en Beethoven hebben beiden slechts één stuk voor de harp geschreven. Eerst de romantici zagen in, welke effecten op het mooie instrument te bereiken waren. Liszt, Berlioz, Wagner, Strauss, Mahler, vele moderne Franschen en Russen hebben met groote vindingrijkheid, steeds nieuwe mogelijkheden gezocht en gevonden.