de techniek bij klavierinstrumenten om door een bepaalde plaatsing van vingers op de toetsen te komen tot een juiste uitvoering van de muzikale schrifturen. In de 17de en 18de eeuw gebruikte men niet alle vingers (bijv. geen duim of pink) hoewel er weinig overeenstemming was en ieder uitvoerder een eigen systeem scheen te hebben.
Met de opkomst van de virtuositeit in de 19de eeuw (Liszt, Tausig, Busoni) veranderde dat grondig. Alle vingers werden gebruikt, men gebruikte onderzetting van de duim en glissando’s (schuiven van de duim over meerdere toetsen); de muziek vroeg dit. Bij het moderne orgelspel kent men ook de voetzetting voor het pedaalspel (hak- en tipspel). Vele uitvoerders die barokmuziek reconstrueren, gebruiken ook de oude vingerzetting. De vingerzetting voor blaasinstrumenten wordt applicatuur genoemd. Hieronder verstaat men de bediening door de vingers van de kleppen, ventielen en gaten om tot de juiste toonhoogte te komen.
