stijlrichting in de muziek vanaf ca 1815 tot ca 1914; de muziek kwam in de ban van de literatuur, ze werd zeer subjectivistisch en verklankte een verlangen naar het onbereikbare, het sprookjesachtige; mystiek, en religie gingen hand in hand. De versmelting van woord en toon diende als uitgangspunt voor het ‘symfonisch gedicht en vond zijn bekroning in het ‘Gesamtkunstwerk van Wagner.
De harmonie evolueerde naar een chromatiek, de instrumentatie werd rijker, voller en zwaarder en de virtuositeit trad op de voorgrond. Ook ging men bij het muziek maken onderscheid maken tussen componist en uitvoerder. Men spreekt van vroege romantiek (1815-1850) bij het latere werk van Beethoven, bij Schubert, Schumann, Chopin en Mendelssohn; de hoge romantiek (18501885) telt o.m. Berlioz, Wagner, Liszt, Brahms en Franck onder zijn adepten; in de late romantiek horen o.a. Mahler, R.Strauss en M.Reger thuis. De romantiek gaf ook aanleiding tot het ontstaan van de ‘nationale scholen, in zowel de Slavische en Scandinavische landen als Vlaanderen en het Iberisch Schiereiland. Zelfs een nieuwe werkelijkheidszin in de literatuur gaf aanleiding tot een parallel in de muziek, nl. het verisme.
