(Florence 1632-Parijs 1687), Frans componist, werd 1652 leider van de ‘grande bande’ (24 violons du Roy), daarna van een elite-orkest, ‘Les petits violons’. Uitstekend dirigent en meesterlijk bespeler van viool en gitaar.
Als ‘Compositeur de Ia Musique Instrumentale’ componeerde hij vele divertissementen en balletten. Van 16631673 werkte hij samen met Molière aan een aantal comédies-ballets. Daarna componeerde hij, in samenwerking met de tekstdichter Quinault (later met Campistron) tal van opera’s, waarbij hij in het bijzonder rekening hield met de eigenaardigheden van het Franse taaleigen. Deze ‘tragédies lyriques’ worden gekenmerkt door lange recitatieven (onder invloed van Racines declamatie), maar vaak ook dramatische kracht en poëtische schoonheid. Lully werd zodoende de feitelijke stichter van de nationale Franse opera. In 1672 kreeg hij een operamonopolie en mocht een ‘Académie royale de musique’ oprichten.
Zijn betekenis voor de ontwikkeling van de orkestmuziek was groot, o.a. door de zgn. Franse opera-ouverture en door de ballet-intermezzo’s. Tot zijn belangrijkste werken behoren o.a. de opera’s Cadmus et Hermione (1673), Alceste (1674), Thésée (1675). Bellérophon (1679); de balletten Ballets des bienvenues (1655), Le triomphe de l'amour (1681); de comédies-ballets Le manage forcé (1664), L’amour médecin (1665), Le bourgeois gentilhomme (1670). Voorts ook kerk- en kamermuziek.
