(Luik 1822-Parijs 1890), Belgisch componist en organist van Oostenrijkse afkomst, nam in : 1873 de Franse nationaliteit aan. Hij studeerde aan de conservatoria te Luik en Parijs (1837-1842).
In 1844 vestigde hij zich definitief in Parijs, waar hij in 1858 organist werd aan Ste-Clotilde (Cavaillé-Coll-orgel) en in 1872 leraar orgel aan het conservatorium. Franck vormde met zijn lyrisch-poëtische toepassing van een zeer persoonlijke chromatiek de overgang tussen de late romantiek en het impressionisme. Zijn meesterwerken zijn door het uit de kiemcel van een thema ontwikkeld cyclisch principe zeer hecht van structuur. In zijn eerste periode schreef hij veel thans vergeten salonmuziek; de tweede periode (1858-1876) omvat vnl. religieuze muziek, zoals missen, motetten, orgelmuziek (o.a. Six pièces d’orgue, 1862) en het symfonisch gedicht Rédemption (1872). In de derde periode (na 1876) vallen Francks meesterwerken: orkestmuziek (o.a. de symfonische gedichten Les Eolides, 1876, en Le chasseur maudit, 1882; Symfonie in d, 1888; Variations symphoniques, 1889), kameren pianomuziek (o.a.
Prélude, choral et fugue, 1884), orgelwerken (Pièce héroique, 1878); Trois Chorals, 1890), opera’s en koorwerken (Les béatitudes; 1879). Zijn werk heeft een diepe invloed uitgeoefend op de jonge Franse componisten van zijn tijd, van wie de voornaamsten zijn leerlingen zijn geweest (d’Indy, Chausson, Duparc, Ropartz, de Bréville, Toumemire).
