terrein

betekenis & definitie

terrein - zelfstandig naamwoord
uitspraak: ter-rein

1. gedeelte van het land, stuk land
♢ de camping lag op een heuvelachtig terrein
1. hij begaf zich op gevaarlijk terrein
[zei dingen waarmee hij problemen kon krijgen]
2. wat bij een vak of hobby hoort
♢ hiermee komen we op het terrein van de geschiedenis

Zelfstandig naamwoord: ter-rein
het terrein
de terreinen
het terreintje

Synoniemen
domein, gebied, gewest, grondgebied, landstreek, regio, streek, vlak, vlakte