Woonwijken. De snelle en grootschalige industrialisatie van Emmen na de Tweede Wereldoorlog maakte uitbreiding van het woningbestand nodig.
In 1949 begon men met de bouw van een eerste nieuwbouwwijk, Emmermeer, ten noorden van Emmen, op basis van een door J.W. Verdenius al in 1939 gemaakt uitbreidingsplan.
In 1951 werd de stedenbouwkundige Z. Naber aangetrokken om in samenwerking met de gemeentearchitecten T.
Strikwerda en Y. Dijkstra de uitbreiding een meer planmatig karakter te geven.
De uitbreidingswijk werd in 1960 op grond van hun plannen voltooid. Vooral rond de Varenkamp en de Valtherzandweg (architect T.
Strikwerda) verrezen aardige voorbeelden van goed gedetailleerde woningen. Een volgende uitbreiding werd op enige afstand van Emmen gepland, aan de oostzijde van de Emmerdennen, omdat men het landschappelijk belangrijke Emmeresch en Emmerdennen wilde behouden.
Naber ontwikkelde hier een plan voor een ‘dubbelstad’ die in het zuiden verbinding kreeg met het industrieterrein aldaar.
Nabers opvolger, F.
Zantvoort, maakte vervolgens een plan om de ‘dubbelstad’ uit te laten groeien tot een U-vormig stadsplan. Planoloog N.A. de Boer voerde dit plan uit in samenwerking met A.J.M. de Jong.
De wijk Angelslo ontstond (1958-'68). Gebaseerd op de principes van het functionalisme was deze wijk lange tijd één van de belangrijkste Nederlandse voorbeelden van een ‘open groene stad’, met een centrale wijkweg en loodrecht daarop doodlopende buurtstraten met getrapte verkaveling.
De architecten van de woningen waren T. Strikwerda, A.A.
Oosterman en J.J. Sterenberg.
In de meer noordelijk gelegen uitbreidingswijk Emmerhout (1961-'74) borduurde De Boer later op deze principes voort met de aanleg van woonerven. Het door A.J.M. de Jong ontwikkelde stedenbouwkundig plan voor het ten westen van het industrieterrein gelegen Bargeres (1967-'83), omvatte een doorgaande ontsluitingsweg en woonbrinken.
Zuidelijk hiervan verrees de wijk Rietlanden (1977-'96).
