(< Jidd. heiwel < Hebr. hèwel, wind, nietigheid),
1. ruzie, herrie: Kom jongis, loate me’r gein haabil om moake, loate me nog ’n hassebassie neime, op de eiwige freide, SMIS1 44;
2. drukte, ophef: ‘Moos Lef, vertel eens ... op welke wijze gij dit kranige heldenfeit hebt uitgevoerd.’ ‘Commandant moet u daar nou zoo een heibel over maken, ’t is heel makkelijk in zijn werk gegaan’, KOKADORUS 114.
