klasse van de stam van weekdieren. Slakken verplaatsen zich met behulp van een gespierde voet die van slijmklieren is voorzien.
De slakken die aan de kust en in zee leven bezitten kieuwen (kieuwslakken); de landbewoners en enkele soorten die in zoet water leven hebben longen (longslakken). De mantelholte van deze laatste groep is grotendeels in een long veranderd. De zoetwaterslakken met longen moeten dan ook geregeld naar het oppervlak komen om lucht te happen. Bij de meeste slakkensoorten is een schelp aanwezig, die meestal spiraalvormig is. Bij de zeenaaktslakken kan de schelp gereduceerd, inwendig of geheel verdwenen zijn. De meeste landslakken zijn het actiefst na regen of ’s nachts.
In de winter en tijdens zeer droge perioden trekken zij zich terug. Slakken zijn voedsel voor allerlei dieren, waaronder lijsters, kikkers, egels, spitsmuizen en loopkevers. Zij eten vooral plantaardig voedsel, maar enkele soorten ook dierlijk voedsel (b.v. de kegelhoorns die met hun puntige schelp wormen, slakken en vissen bemachtigen). In goed onderhouden groententuinen eten de slakken de groenten op, indien er weinig rottende planten zijn. In bepaalde teelten, zoals bolgewassen, sierplanten en aardbeien kan schade optreden, ontstaan doordat de slakken vooral het bladgroen weghalen. Hierdoor neemt het aantal jonge kiemplanten af en gaat ook de kwaliteit van de overige planten achteruit.Naaktslakken kunnen, in tegenstelling tot de huisjesslakken, op kalkarme bodems leven. Verschillende soorten → huisjesslakken hebben nl. een minimumhoeveelheid kalk nodig om hun huisje te kunnen bouwen.
Er zijn naaktslakken die een schelp bezitten; deze dieren eten vnl. regenwormen. Slakken die het gewas aantasten kan men bestrijden met slakkenverdelgers; dat zijn chemische middelen die de slakken doen uitdrogen. Eveneens drastische methoden zijn het wegvagen van slakken in hun schuilplaatsen en het doden d.m.v. as, droog zand en keukenzout. Een vriendelijker methode om de dieren op afstand te houden is het strooien van as of eierschalen rond de teelt.
In Vlaanderen is de vangst van de wijngaardslak (Helix pomatia) verboden (KB 22.9.1980); maar is de consumptie wettelijk geoorloofd. Wijngaardslakken komen in Vlaanderen vooral voor in het kalkrijke Zuidoost-Limburg en nog sporadisch langs de duinranden.
