(ontzilten), het verwijderen van zout uit zout water of brak water ter verkrijging van drink- of industrie water. Op vele plaatsen op aarde is zoet water niet of slechts in geringe mate beschikbaar en moet dit uit brak water of zeewater door ontzilting worden bereid.
Gezien de lage verkoopwaarde van dit water komen in het algemeen slechts de allergoedkoopste processen in aanmerking, die bovendien op grote schaal moeten kunnen worden toegepast. De meestgebruikte processen zijn: elektrodialyse, ionenwisseling, hyperfiltratie en destillatie. Bij de keuze van het proces spelen vooral een rol: de hoeveelheid te ontzouten water, het zoutgehalte, de gewenste eindkwaliteit en het kostenaspecten.Bij destillatie wordt het zoute water verwarmd tot het gaat koken. De gevormde waterdamp wordt afgevoerd, gecondenseerd en is dan praktisch zoutvrij. Zonder verdere voorzieningen levert 1 t stoom zo 1 t water. Door verdamping onder lage druk en vooral door terugwinning van de bij condensatie vrijkomende warmte kan deze verhouding worden verhoogd tot 10—15 t water per ton stoom. Dit geeft een enorme besparing op energieverbruik, maar vereist wel een duurdere en vooral kwetsbaardere installatie. Bij elektrodialyse wordt gebruik gemaakt van poreuze membranen die onder invloed van een elektrisch potentiaalverschil in staat zijn resp. de anionen en kationen door te laten en zo aan het langsstromende water te onttrekken waardoor het zoutgehalte hiervan daalt.
Bij omgekeerde → osmose (hyperfiltratie) worden ook semipermeabele membranen gebruikt, waardoorheen het water onder hoge druk wordt geperst. De opgeloste zouten worden hierbij voor ca. 95 % tegengehouden.
Beide membraanprocessen werken goedkoper wanneer het zoutgehalte lager is en worden daarom bij voorkeur voor ontzilting van brak water gebruikt. Verdamping is nagenoeg onafhankelijk van het zoutgehalte en is voor zeewater de aantrekkelijkste oplossing.
Litt. J.Verhoeye, Watervoorziening door ontzilting (1977).
