Het begrip milieuvervreemding wordt in twee verschillend→ contexten gebruikt.
In de eerste plaats verwijst milieuvervreemding naar het feit dat de mens hoe langer hoe verder kwam af te staan van de natuur, zich daar weinig mee verbonden voelt en zich zijn afhankelijkheid van de natuur niet meer realiseert.
In de tweede plaats kan milieuvervreemding worden opgevat als een psychisch effect van een teleurstellende ervaring: de tegenstelling tussen de menselijke behoefte aan een bepaald leefmilieu en de kwaliteiten van het feitelijke leefmilieu. In een aantal onderzoekingen (o.a. in het Rijnmondgebied) is gebleken dat mensen die objectief gezien in een vervuilde leefomgeving wonen, niettemin geneigd zijn de ernst van dit probleem te ontkennen, te relativeren of te bagatelliseren. Vooral in situaties waarin mensen het gevoel hebben weinig of niets te kunnen doen aan de milieuvervuiling in hun woonomgeving, kan het fenomeen van milieuvervreemding zich voordoen. Verklaringen die voor dit fenomeen gesuggereerd worden wijzen zowel op de menselijke noodzaak tot zelfbescherming tegen de psychische druk die uitgaat van het wonen nabij bronnen van milieubelasting, als op een psychologische rechtvaardiging van een eenmaal gedane woonplaatskeuze.
