het geschikt maken van bodemprofiel en waterhuishouding van een bepaald gebied, dat bestemd is voor woningbouw of industrie.
Vroeger werd uitsluitend gebouwd op terreinen die van nature reeds hiervoor geschikt waren, zoals zandruggen, oever- en strandwallen. Later werd men genoodzaakt lager gelegen, en dus vochtiger en minder draagkrachtige terreinen voor de bouw geschikt te maken.
De methode die het oorspronkelijke milieu het meest aantast, is het opspuiten van het gebied met een enkele meters dik zandpakket. De daarna te realiseren stedelijke uitbreiding zal dan alle relaties met de oorspronkelijke structuur, zoals waterlopen, hoogteverschillen en begroeiing missen. Andere technieken van bouwrijp maken zijn polderpeilverlaging over het gehele terrein, plaatselijk ophogen en plaatselijke polderpeilverlaging. Als milieu-effecten kunnen worden genoemd: beïnvloeding van de kwantitatieve en kwalitatieve (grond)waterhuishouding; verdichting van de bodem; verlies van verschillen in grondsoorten en van de daarmee samenhangende flora en fauna; verdwijnen van cultuurhistorische waarden: dijkweggetjes, landwegen, boerderijen, parken en eendekooien.
