Woordenboek van medische eponiemen

T.Beijer en C.G.L.Apeldoorn (1998)

Gepubliceerd op 17-06-2020

symptoom van Broadbent

betekenis & definitie

systolische intrekkingen op de rug ter hoogte van de negende tot elfde rib bij pericarditis adhaesiva, genoemd naar de Engelse arts Sir William Henry Broadbent (1835-1907).

Broadbent, geboren te Huddersfield in Yorkshire, studeerde geneeskunde aan de Royal School of Medicine te Manchester. Als student blonk hij reeds uit en verwierf hij verscheidene wetenschappelijke prijzen op vrijwel ieder gebied van de geneeskunde. Na het verkrijgen van zijn artsenbul in 1857 werd hij als chirurg verbonden aan de Manchester Infirmary, een functie waarin hij helaas weinig succesvol was. Hij vertrok naar Parijs en ging bij de Franse clinici Armand Trousseau (1801-’67) en Philip Ricord (1800-’89) in de leer. In 1858 keerde hij naar Londen terug waar hij bijna veertig jaar het St. Mary’s Hospital diende. Van 1893 af kon hij zich Sir William noemen. In 1896 werd hij lid van de Royal Society. Vele eredoctoraten vielen hem ten deel.

Broadbent was een uitnemend clinicus en een toonaangevende consulent. Zijn boeken The Pulse en Heart diseases blijven klassiek. Zeer origineel en doorwrocht waren zijn onderzoekingen op neurologisch gebied. In 1876 verscheen zijn publikatie over een bijzondere vorm van apoplexie: ‘On ingravescent apoplexy”1, die nog steeds zijn naam draagt: Broadbents apoplexie. Bij deze in de hersenventrikels doorbrekende bloeding krijgt de patiënt om de paar seconden typische krampen met gestrekt binnenwaarts rollen der armen, een gevreesde complicatie die binnen enkele uren tot de dood leidt. Het naar Broadbent genoemde symptoom werd in 1895 voor het eerst door zijn zoon Walter Broadbent beschreven. Walter, werkzaam in het Brompton Hospital for Consumption, beschreef in zijn artikel ‘An unpublished physical sign’2 vier patiënten ‘in each of which there is visible retraction, synchronous with the cardiac systole, of the left back in the region of the eleventh and twelfth ribs’. Zelf zou Sir William drie jaar later, in zijn briljante monografie ‘Adherent Pericardium’3, een patiënt beschrijven bij wie hij dit symptoom al twintig jaar eerder had opgemerkt.

1 Med. Chir. Soc. London, 8,103-108
2 Lancet 1895,11, 200
3 Trans. Med. Soc. London, 1898, 21,109 e.v

< >