een bijzondere vorm van rechtspraak over artsen, tandartsen en vroedvrouwen, ingesteld bij een speciale Ned. wet (1928, gewijzigd in 1939 en bijbehorende Koninklijke Besluiten 1930, 1932). Deze oordeelt over niet-strafrechterlijke vergrijpen van de genoemde deskundigen (met name over de vraag of deze het vertrouwen in hun stand hebben ondermijnd door hun in het geding gebrachte handelingen, resp. of zij schuldig zijn aan nalatigheid of grove onkunde) en over geschillen tussen deze bevoegden onderling.
Als straffen kunnen worden opgelegd : ontzetting of schorsing in de uitoefening van hun bevoegdheid, boete (tot ƒ2 000,—), berisping of waarschuwing. Er is een eigen centrale beroepsinstantie. Hoger beroep is mogelijk bij de Gerechtshoven (alleen tegen een der eerste twee tuchtmaatregelen). De Koninklijke Nederlandse Maatschappij tot Bevordering der Geneeskunst oefent nog een tweede vorm van medisch tuchtrecht uit over zijn leden: dit betreft dan eveneens geschillen en bovendien een eventuele schending van de waardigheid van de artsenstand. zie ook beroepsgeheim.
