het onderzoek (speciaal van spieren en zenuwen) met behulp van zwakke galvanische of faradische stroom. Allereerst gaat het daarbij om het onderzoeken en meten van de prikkelbaarheid, d.w.z. met hoe zwakke stroom nog effect bereikt wordt (zie ook rheobase en chronaxie).
Een van de belangrijkste toepassingen is echter het nagaan of bij een aandoening van het perifere motorische neuron, de spier een z.g. E.O.R. (Electrische Ontaardings Reactie) vertoont; deze bestaat o.a. uit een langzame (z.g. wormvormige) samentrekking bij directe galvanische prikkeling van de spier en opgeheven indirecte prikkelbaarheid (vanuit de motorische zenuw van de spier). Ook bestaat er dan een „omkering” van de contractieformule, d.w.z. het is gemakkelijker een contractie te verwekken met een anode-electrode en onderbreking van de galvanische (A.O.C.) stroom dan door middel van een kathode en sluiting (K.S.C.) van zo’n stroom (normaal komt de K.S.C. (Kathode Sluitings Contractie) bij veel geringer stroomsterkte dan de A.O.C. (Anode Openings Contractie). Bij zenuwletsels (doorsnijding, neuritis) is de prikkelbaarheid van de spier voor faradische stroom opgeheven.Bij spierziekten (myasthénie myoclonie enz.) bestaan ook kenmerkend abnormale reacties op electrische prikkelingen.
Een en ander is in de neurologie van groot belang voor de keuze van en de contrôle op de behandeling en het maken van een prognose.
