Nederlands publiciste en schrijfster (*1939). Als kind van joodse ouders verbleef Lisette Lewin tijdens de bezetting op een onderduikadres op de Veluwe. Dat in veel van haar werk het jodendom en de Tweede Wereldoorlog resoneert, is dus niet zo opmerkelijk.
Na 1968 werkte ze als journalist, eerst bij de Volkskrant, later bij NRC Handelsblad en Vrij Nederland. Het levensverhaal van haar vader, die de oorlog wonder boven wonder overleefde, beschreef ze in Herfstreis naar Dantzig (1997). Eerder had ze verhuld haar eigen leven in romanvorm beschreven in Voor bijna alles bang geweest (1989). Greetje van der Plas is de hoofdpersoon in de roman Een hart van prikkeldraad (1992). Lewin beschrijft meeslepend haar bizarre lotgevallen in de oorlog, zodat de lezer een goed beeld krijgt van een ‘moffenhoertje’. Het is het meest fictieve verhaal in haar oeuvre.
De verloren savanne (2008) is een postkoloniale roman, waarin Loulou Speijer, die zowel van joodse als indiaanse afkomst is, op zoek gaat naar haar roots in Suriname. Daartussendoor vlecht Lewin het verhaal van de 18e-eeuwse Schots-Nederlandse officier John Stedman, die aan de zijde van de planters weggelopen slaven vervolgde. Loulous zoektocht leidt uiteindelijk tot niets, maar de prachtige natuurbeschrijvingen en de kijk op de Surinaamse samenleving vroeger en nu vergoeden veel.
Overige werken o.a.
1983 Het clandestiene boek (essay)
1985 Van Gorkistraat naar Beer-Sheva (reisverhalen)
1999 Verliezers op zee (verhalen)
