Surinaams-Nederlands schrijfster van gedichten, romans en toneelstukken (1947, P.C. Hooftprijs 2016).
Astrid Roemer was de eerste auteur uit het Caraibisch gebied die de prestigieuze P.C. Hooftprijs in de wacht sleepte. In de jaren zestig kwam ze vanuit Suriname naar Nederland, keerde weer terug, vestigde zich in de jaren zeventig in Den Haag en zwierf later met haar kat door Schotland en België. In Suriname had ze veel succes met haar geëngageerde roman Neem me terug Suriname (1974).
Ze brak in 1982 in Nederland door met de feministische roman Over de gekte van een vrouw, waaruit al bleek dat ze weinig op heeft met lineair vertelde verhalen. Dat geldt ook voor haar dekolonisatietrilogie over haar geboorteland Suriname. In Gewaagd leven (1996), Lijken op liefde (1997) en Was getekend (1999) geeft zij een indringend beeld van Suriname na de onafhankelijkheid. De drie boeken werden in 2016 in een band onder de titel Onmogelijk moederland opnieuw uitgebracht.
Het eerste deel van haar wat warrige autobiografie Zolang ik leef ben ik niet dood (2004) kreeg in 2016 een vervolg: Liefde in tijden van gebrek, waarbij de lezer zich niet aan de indruk kan onttrekken, dat de schrijfster leeft in de veronderstelling dat de hele wereld het op haar heeft gemunt.'
