De oostelijke sector van Berlijn, die in 1945 aan de Sovjetunie werd toegewezen.
Na de Tweede Wereldoorlog verdeelden de geallieerden het verslagen Duitsland in vier bezettingszones. Berlijn, gelegen in de Sovjetbezettingszone, werd in vier sectoren verdeeld. De oostelijke sector besloeg een derde deel van de totale oppervlakte van de stad. Op de conferentie van Potsdam (17 juli-2 augustus 1945) werd besloten Berlijn een aparte status te geven. Het bleef de hoofdstad van Duitsland en kwam onder gezamenlijk toezicht van de geallieerde controleraad te staan. Toen zonder instemming van de Sovjetunie in de drie westelijke sectoren in juni 1948 een geldsanering werd doorgevoerd, leidde dit tot de Blokkade van Berlijn. De Sovjetunie wilde hiermee bereiken, dat de geallieerden West-Berlijn zouden opgeven. De blokkade mislukte, maar had wel tot gevolg dat Berlijn bestuurlijk in tweeën werd gedeeld.
Oost-Berlijn werd in oktober 1949 de hoofdstad van de DDR. In de jaren vijftig, op het toppunt van de Koude Oorlog, was Berlijn een unieke ontmoetingsplaats tussen Oost en West. Talloze Oost-Duitsers ontvluchtten de DDR via West-Berlijn, dat ze ongehinderd via het oostelijk stadsdeel konden bereiken. Om de leegloop van de DDR tegen te gaan, begon de Oost-Duitse regering in augustus 1961 met de bouw van de Berlijnse Muur, die de stad letterlijk in tweeën deelde. Door de Ostpolitik van Willy Brandt kwam er in de jaren zeventig enige verbetering in de situatie. Dat bleek bijvoorbeeld uit een verdrag dat in 1971 werd gesloten, dat West-Berlijners de mogelijkheid gaf familieleden in Oost-Berlijn te bezoeken.
De revolutie van 1989 maakte een einde aan de verdeling van Berlijn. In november van dat jaar werd de Muur, onder grote druk van de Oost-Duitse bevolking, opengesteld. Na de Duitse hereniging in oktober 1990 werd Berlijn de hoofdstad van de herenigde BRD.
