Een beginsel van de buitenlandse politiek van de Verenigde Staten.
In 1823 waarschuwde de Amerikaanse president James Monroe Europese mogendheden zich niet te mengen in politieke zaken op het Amerikaanse continent. De Verenigde Staten hadden op hun beurt geen intentie zich met politieke aangelegenheden in Europa te bemoeien. De aanleiding tot het afkondigen van de Monroe-doctrine of Monroe-leer was de opstand van de Spaanse koloniën in Midden- en Zuid-Amerika, die mogelijk tot Europese interventie aanleiding had kunnen geven.
Door zich te mengen in politieke aangelegenheden in China en in gebieden in de Grote Oceaan, zoals de Filipijnen, hielden de Amerikanen zich aan het eind van de negentiende eeuw niet meer strikt aan de Monroe-doctrine. De interventie van de Verenigde Staten in de Eerste Wereldoorlog was een duidelijke breuk met de Monroe-doctrine. Na de oorlog trokken de Amerikanen zich echter weer grotendeels in een politiek isolement terug, dat voorgoed werd verbroken door de Japanse aanval op de Amerikaanse vlootbasis Pearl Harbor, waardoor de Verenigde Staten bij de Tweede Wereldoorlog werden betrokken. Na de Tweede Wereldoorlog traden de VS als een wereldmacht op.
