President van Haïti van 1957-71.
François Duvalier begon zijn loopbaan als arts. Als arts en als hoofd van de nationale gezondheidsdienst (1946-49) werd hij geliefd bij de Haïtiaanse bevolking; vandaar zijn bijnaam Papa Doc. Hij leidde vanaf 1950 een illegale oppositiebeweging tegen dictator Magloire. Op 22 oktober 1957 werd Duvalier met een meerderheid van twee derde tot president gekozen. Hij speelde in op de onvrede onder de zwarte meerderheid en legde de nadruk op de Afrikaanse erfenis van Haïti. In 1964 liet hij zich tot president voor het leven benoemen.
Duvalier voerde een terreurbewind waarbij hij gebruikmaakte van de Tontons Macoutes, de gevreesde paramilitaire troepen, die door Duvalier waren opgericht als tegenwicht tegen het leger dat hij niet vertrouwde. Wie niet bang was voor de Tontons Macoutes, werd bedreigd door voodoo-rituelen. Papa Doc verscheen af en toe in zwarte pandjesjas en zwarte hoed om de geruchten te stimuleren dat hij de verpersoonlijking van de god van de dood was, die overledenen als zombie-slaaf voor zich liet werken. Door deze onchristelijke praktijken kwam hij in botsing met het Vaticaan, dat hem van 1960-66 excommuniceerde.
De terreur van Duvalier kostte tienduizenden Haïtianen het leven. Haïti werd internationaal geïsoleerd en kreeg daardoor ook nauwelijks buitenlandse hulp. Na zijn dood werd Papa Doc opgevolgd door zijn zoon Jean-Claude Duvalier.
