Deze affaire betrof drie Marokkaanse broers, in het bezit van het Franse staatsburgerschap, die achttien jaar lang in Marokko in de gevangenis zaten zonder dat er een aanklacht tegen hen was ingediend.
De broers Bayazid Jacques, Midhat René en Ali Auguste Bourequat waren rijke Marokkaanse zakenlieden, die na hun arrestatie in Marokko op 8 juli 1973 spoorloos verdwenen. In Parijs wonende familieleden verzochten de Franse regering deze zaak bij de Marokkaanse koning Hassan II aan te kaarten. Hoewel de broers Franse staatsburgers waren, bemoeide Frankrijk zich echter nauwelijks met de zaak.
Op 30 december 1991 werden de Bourequats vrijgelaten. Voorafgaand aan hun vrijlating werden ze naar een ziekenhuis overgebracht. Daar kregen ze een medische behandeling en werden ze met overvloedige maaltijden weer toonbaar gemaakt voor de buitenwereld. Ze hadden in de beruchte Tazmamert-gevangenis vastgezeten zonder dat er ooit een proces tegen hen was gevoerd. De broers konden hun opsluiting alleen in verband brengen met de schriftelijke waarschuwing die twee van hen aan de Marokkaanse koning hadden gestuurd over een complot van kolonel Dlimi, een adviseur van de koning.
De zaak-Bourequat is typerend voor de manier waarop veel derde-wereldlanden met mensenrechten omgaan, en tevens voor de opvallend terughoudende houding van westerse staten, die hun betrekkingen met andere landen niet in gevaar willen brengen. Een enigszins vergelijkbare affaire is de zaak-Rushdie, waarbij de Britse regering het olierijke Iran niet te veel voor het hoofd wil stoten.
