Oorlog tussen de Boeren en de Britten in Zuid-Afrika.
De Afrikaans sprekende inwoners van Zuid-Afrika werden in de negentiende en in het begin van de twintigste eeuw meestal als Boeren aangeduid. In de jaren veertig van de negentiende eeuw hadden de Boeren de republieken Transvaal en Oranje-Vrijstaat gesticht, die in respectievelijk 1852 en 1854 door de Britten werden erkend. In de Eerste Boerenoorlog (1880-81) probeerden de Britten tevergeefs Transvaal te annexeren. In 1899 voelden Transvaal en Oranje-Vrijstaat zich bedreigd door een grote Britse troepenmacht die bij de grens werd samengetrokken. Om de Britten voor te zijn, openden de Boeren zelf de aanval op de Britse republieken Natal en Kaapkolonie. Zij veroverden grote gebieden. De Britten begonnen echter een grootscheeps tegenoffensief; bovendien bouwden zij concentratiekampen, waarin als gevolg van mensonwaardige toestanden duizenden vrouwen en kinderen omkwamen. Hierdoor en door de grote Britse militaire overmacht, staakten de Boeren de strijd. Op 31 mei 1902 tekenden beide partijen de Vrede van Vereeniging. Transvaal en Oranje-Vrijstaat gingen in 1910 op in de Unie van Zuid-Afrika.
