Uitingen van gedachten en gevoelens in woorden. Een goed gesprek is in bijna alle gevallen een veel betere introductie dan alleen maar goed gekleed zijn. Wanneer mensen spreken/praten laten ze bepaalde klanken in een gebruikelijke volgorde horen. We kunnen eenvoudig stellen dat spreken/praten geprogrammeerd wordt op praktisch dezelfde wijze als de regels voor een symfonie, de scènes en aktes in een toneelstuk of handelingen bij een gewoontetaak.
Het menselijk spreekvermogen kan vele duizenden geluiden produceren, maar om een “taal” te spreken dient men een bepaald repertoire of programma van traditionele klanken te uiten. Een spreker/prater verpakt als het ware wat hij zegt. Hij geeft het begin aan, alsmede het einde, hij markeert ieder deel van een zin, hij geeft een aanwijzing of verwijzing en een uitbeelding van de ideeën waarover hij spreekt en vaak toont hij ons wat hij vindt van een bepaalde zaak door bepaalde gebaren en gezichtsuitdrukkingen. Als een spreker een bepaalde zin heeft beëindigd maar wil hij nog meer zeggen, dan zal hij even pauzeren, maar door houding en de richting waarin hij blijft kijken geeft hij blijk het woord te willen houden. Gewoonlijk spreekt men niet slechts één opbouwende zin, doch hij spreekt een reeks van opbouwende zinnen om een gedachte of gevoel uit te drukken of een bewering waar te maken. Aan het eind van zijn gedachte of bewering verandert de spreker meestal van houding van het hoofd en ogen en gaat anders staan.
Spreken/praten wordt gemarkeerd op alle niveaus, van woorden tot zinnen, van zinnen tot gehele verhalen, door pauzes, door verandering van stem, klemtoon en toonhoogte en door houding en beweging.
