globale en onduidelijke waarneming waaruit vervolgens voorwerpen ontstaan die duidelijk waargenomen zijn. Het jonge kind ziet de wereld onduidelijk: ‘ik’ en ‘niet-ik’ lopen dooreen tot aan de verspening; maar deze ervaring brengt hem ertoe te erkennen dat er een buitenwereld bestaat onafhankelijk van hem; vervolgens, maakt hij er zich helemaal los van - met de vorderingen met lopen en spreken, en gebruikt hij terwijl hij zijn individualiteit bevestigt, het persoonlijk voornaamwoord ik (ongeveer drie jaar).
Het syncretisme is het eerste moment van de→ waarneming, waarin de voorwerpen en de situaties zich aan ons voordoen in hun algemene, complexe, onduidelijke aspecten; de analyse en de synthese zijn de volgende stadia van de kennis.
