Sukarno, Indonesisch politicus, *6.6.1901 Surabaja, +21.6.1970 Jakarta.
Sukarno studeerde bouwkunde aan de Technische Hogeschool in Bandung. Hij stichtte in 1928 de → Partai Nasional Indonesia. Van 1929-1932 zat hij wegens nationalistische activiteiten gevangen en van 1933-1942 was hij geïnterneerd. Tijdens de Tweede Wereldoorlog trachtte hij door samenwerking met de Japanse bezetters zijn nationalistische doelen te verwezenlijken. Twee dagen na de Japanse capitulatie riep hij met Mohammed → Hatta de republiek Indonesië uit (17.8.1945), waarvan hij na de onafhankelijkheidsstrijd met Nederland president werd. Hij proclameerde in 1950 de unitaristische Republiek Indonesia, die in de plaats kwam van de in 1949 gevormde federale staat. In 1957 schakelde hij het parlement uit en voerde een zogenaamde geleide democratie in, waarbij de meeste politieke partijen werden verboden. Sukarno begon toen tevens met zijn confrontatiepolitiek tegenover (het vooralsnog Nederlands gebleven) → Nieuw-Guinea en vervolgens in 1962 met eenzelfde politiek tegenover Maleisië, dat hij als een kunstmatig produkt van het Britse imperialisme beschouwde. Zijn politieke oriëntatiepunt werd steeds meer de Volksrepubliek China. Sukarno's rol tijdens de mislukte staatsgreep van 30.9.1965 is vooralsnog onduidelijk. Zijn positie werd daarna steeds zwakker. Op 12.3.1966 droeg hij zijn bevoegdheden over aan Suharto; een jaar later werd hij in feite ontslagen. Zijn bewegingsvrijheid bleef tot zijn dood beperkt.
