Hendrik I de Blinde, graaf van Namen (1139-1196), tevens graaf van Luxemburg (als Hendrik II), (1138-1196) *na 1112, +14.8.1196; zoon van Godfried van Namen en Ermesinde, dochter van Koenraad I van Luxemburg. Hij huwde (1152/1159) Laureta, dochter van → Diederik van den Elzas.
Hendrik was vanwege zijn uitgestrekte bezittingen een van de machtigste vorsten van zijn tijd. Hij verkreeg Longwy (1139?), Durbuy (vermeld 1151) en Laroche (1152). Hendrik voerde oorlogen met Loon, Luik en Vlaanderen. Circa 1162 zonderde de graaf zich af in het klooster van Vorst. Zijn huwelijk met Ermesinde werd ontbonden. Omdat hij kinderloos was beloofde Hendrik zijn allodia (→ allodium) aan Boudewijn IV van Henegouwen (overeenkomst van Heppignies, 1163). Ook de rijkslenen Namen, Luxemburg, Laroche en Durbuy zouden, met toestemming van keizer Barbarossa, na Hendriks dood aan Boudewijn worden beleend. Later sloot Hendrik echter een tweede huwelijk met Agnes van Gelre, uit welke verbintenis een dochter werd geboren: → Ermesinde II (1186). Hierdoor ontbrandde een strijd over Hendriks bezittingen tussen de graven van Henegouwen (→ Boudewijn V) en Ermesinde II. Henegouwen kreeg Namen, Laroche en Durbuy; Luxemburg bleef in handen van Ermesinde.
