i, m., oudtijds trĭumpus, i, m. de zegedans in de driepas, verder in ’t alg. = zegetocht
1. eig., de (na een gewichtige overwinning aan de veldheer en zijn soldaten door de senaat toegestane) plechtige intocht in Rome, zegetocht, triumf, alci triumphum decernere, Cic., of deferre, Liv., triumphum deportare ex provincia, Nep., triumphum agere, een triumf houden, triumferen, c. gen. of m. de of ex c. abl. van de persoon of het land, waarover de triumf gehouden wordt, b.v. Boiorum, Liv., Pharsalicae pugnae, Cic., de Liguribus, Liv., ex Aequis, ex Etruria, Liv., maar agere alqm triumpho, in zijn triumf meevoeren, Hor., per triumphum ducere alqm ante currum suum, Cic.; poët.: albi greges (witte offerstieren, die voor de triumfwagen uit gevoerd werden) Romanos ad templa deum duxere triumphos, Verg.
2. overdr., triomf, zegepraal, overwinning, ex inimocorum dolore, Cic., de se ipso, Iust., ut repulsam tuam triumphum suum duxerint, Cic.
