1. ōnis, f. bijgelovige vrees, bijgeloof, s. anilis, Cic., superstitionem tollere, Cic. | meton., eed; heilige vrees of eerbied voor iets, vand. = heiligheid, templi, Iust.
2. ōnis, f. verering (der godheid), eredienst, (uitwendige) godsdienst, en in zover die tegenover de Romeinse godsdienst staat = bijgeloof, privata superstitio geniti apud ipsos Herculis, Iust.; plur. = godsdienstige (niet-romeinse) gebruiken, bijgelovige gebruiken of ceremonies, inz. mystische, bijgelovige cultus, vetustae superstitiones, Tac., hostes operati superstitionibus, Liv.
