gen. domūs en (doch klass. slechts als locat.) domi, f.
1. eig., huis, paleis, woning, woonplaats (van goden, mensen en dieren), domi (oudlatijn domui), in huis, te huis, Cic., domum, naar huis, Cic., domo, uit het huis, van huis, Cic., domi parta dignatio, die men zich zelf verworven heeft, Tac., domi habeo, domi est mihi, ik heb het zelf genoeg, ik ben zelf in het bezit, Ter., Cic., cuius domi nascuntur, die dit zelf heel goed weet, Cic., domum abducere alqm, iemd tot zich trekken, Cic.
2. meton., huisgenoten, familie, geslacht; overdr., philosophische school, secte. | huishouden. | geboorteplaats, vaderland, vaderstad, domi, thuis, in zijn vaderland, Cic., en zo domum, naar enz., Caes., domo, van, uit enz., Liv., domi militiaeque, in vrede en oorlog, Cic., zo ook domi bellique, Sall., domi belloque, Liv., enz.
