De na het beëindigen van W.O. II gedurig toenemende verwijdering tussen de mogendheden van West-Europa en de beide Amerika’s enerzijds en de Sovjet-Unie met haar satellietstaten anderzijds deed in W.-Europa reeds spoedig het verlangen naar een nadere aaneensluiting der daar gelegen democratische landen ontstaan.
De eerste stap in deze richting was het Verdrag van Duinkerken, een militaire alliantie tussen Frankr. en Engel., gesloten op 4 Maart 1947. Blijkens zijn inhoud was dit pact nog tegen het gevaar van een Duitse aggressie gericht. Op 17 Maart 1948 kwam te Brussel tot stand een verdrag tussen Belg., Ned., Luxemb., Frankr. en Engel. Dit verdrag noemt men W.U. Hoewel in de préambule en, terloops, in de tekst zelf nog gesproken wordt van afweer van Duitse aggressie, staan in dit verdrag voorop de economische en sociale samenwerking en de verbreiding van de beginselen der aan de landen gemeenschappelijke beschaving. De verplichting tot militaire bijstand bestaat bij elke gewapende aanval op een der partijen in Europa, onverschillig van wie deze uitgaat.
Een Consultatieve Raad werd ingesteld, bestaande uit de 5 ministers van Buitenl. Zaken, met een permanent orgaan, dat te Londen is gevestigd. In 1949 hebben de landen der W.U. zich met de V.S. van Amerika, Canada, Noorwegen, Denemarken e.a. aaneengesloten tot het Noord-Atlantisch Pact. Hierin wordt in het geheel geen naam van een mogelijke aanvaller meer genoemd, maar inderdaad is duidelijk, dat dit Pact gericht is tegen dreiging van het comm. blok.
