term uit de apostolische geloofsbelijdenis, welke zeer verschillend wordt opgevat. De R.K.
Kerk leert, dat de ziel van Christus na Zijn kruisdood in het voorgeborchte (limbus patrum), waar de rechtvaardigen van het Oude Verbond hun verlossing afwachtten, verscheen en daar tot Zijn verrijzenis zou zijn gebleven. De Nieuwtestamentische achtergrond van dit geloofsartikel vormt waarschijnlijk Christus’ prediking aan de „geesten in de gevangenis” (I Petr. 3 : 19), waarmede (volgens I Petr. 3 : 6) het dodenrijk bedoeld zal zijn. De Geref. theologie verstond deN. als behorende tot de staat der Vernedering van Christus en dacht daarbij o.a. aan de helse smarten, door Hem vooral aan het kruis geleden. De Luth. theologie vatte deze hellevaart op als een triomftocht van de reeds opgestane Christus en rekende de N. tot de staat der verhoging.
