I. bn., bw.; schriller, schrilst (schrikachtig, angstig, gejaagd, inz. in Fries getinte dialecten): glasachtig schrille ogen; zij lacht schril door haar schreien heen.
II. schriller, schrilst
1 bn. (1 dun en schel; pijnlijk schel; 2 van kleuren: pijnlijk afstekend, schreeuwend):
1 schrille tonen, schelklinkend; een schel, schril gefluit;
2 met schrille kleuren iets afschilderen; ook van tegenstellingen in het alg.: dat klonk als een schril verwijt; schrille tegenstellingen;
2 bw.:
1 de stemmen der kijvende vrouwen klonken hoe langer hoe schriller;
2 schril rood.
