boventoon

betekenis & definitie

m. boventonen (toon, die door hoogte of sterkte boven de andere uitklinkt): zegsw. de boventoon voeren, houden, hebben, a) het hoogste woord voeren, het hoogst en luidst spreken, b) het duidelijkste waarneembaar zijn, b.v. een norsheid, waarin goedhartigheid de boventoon had, c) de meeste invloed hebben.