Ars Nova (Lat. Nieuwe kunst) is een door de Franse dichter-componist Philippe de Vitry rond 1320 geïntroduceerde term voor een nieuwe compositiemethode waarbij het tweedelige ritme de onaantastbaarheid van het driedelige ritme uit de Ars Antiqua (Oude kunst) verdrong.
Vitry introduceerde bovendien een nieuwe notatie waarbij plaats was voor een kleinere notenwaarde dan voorheen: de 'achtste'. Terwijl het driedelige ritme (tempus perfectum) stond voor de Heilige Drie-eenheid, kan men met wat fantasie in het tweedelige ritme (tempus imperfectum) een afspiegeling zien van de voor de 14e eeuw zo kenmerkende strijd tussen kerk en staat. De nieuwe stijl van componeren vond vooral zijn beslag in motetten en chansons. De periode van de Ars Nova liep ongeveer synchroon met het leven van de belangrijkste componist: Guillaume de Machaut (ca. 130077). De toegankelijkere Italiaanse pendant (het Trecento genaamd) werd vertegenwoordigd door Francesco Landini en Johannes Ciconia in genres als het madrigaal en de caccia.
