Aribert Reimann (Berlijn 1936) is een Duitse componist en pianist. Vooral op het gebied van de vocale muziek is hij een van de bekendste Duitse componisten. Met zijn opera Lear uit 1979 verwierf hij internationale bekendheid.
Reimann, zoon van een kerkmusicus en een oratoriumzangeres, raakte al vroeg vertrouwd met de koormuziek van Bach en de liedkunst van Schubert tot en met Schönberg en Berg. Zijn eerste successen vierde hij als pianist en begeleider van wereldberoemde zangers zoals Brigitte Fassbaender en Dietrich Fischer-Dieskau. Reimanns composities zijn geworteld in de muzikale praktijk, waaraan hij zijn directe en expressieve klanktaal te danken heeft. Zijn eerste werken verraden een voorliefde voor romantische teksten vol metaforen (Hölderlin, Shelley, Eichendorff, Rilke en Celan) die hij weergaf in donkere klankkleuren. Werken als Ein Totentanz voor bariton en orkest uit 1960 (naar Strindberg), de opera Ein Traumspiel uit 1964 (naar Strindberg) en de opera Melusine (1969-70) ademen de geest van het Weense expressionisme en de muziek van Schönberg en Berg. In Lear (naar Shakespeare) breidde Reimann zijn stilistisch klankpalet uit: naast dodekafonische middelen maakte hij gebruik van tonale elementen, jazzklanken en een gedifferentieerde clustertechniek. In recentere muziektheatrale werken als Die Gespenstersonate (Strindberg, 1982-83), Das Schloss (Kafka, 1989-91) en Bernarda Albas Haus (Garcia Lorca, 1998-2000) verbindt de componist een stilistische verscheidenheid met de psychologische diepgang van zijn vroegere composities. Reimann is altijd trouw gebleven aan de praktijk: aan de conservatoria van Hamburg en Berlijn doceerde hij eigentijdse liedkunst (1974-97), en daarnaast gaf hij talrijke meestercursussen voor zangers en pianisten.
Oeuvre
6 opera's; 1 ballet; 26 vocale werken (met orkestbegeleiding of in kleine bezetting); 18 werken voor orkest of instrumentaal ensemble.
